مستند نانخورهای بی‌سوادی
مستند نانخورهای بی‌سوادی (1346) به کارگردانی ناصر تقوایی با نگاهی به فعالیت عریضه نویسان حوالی اداره پست تهران تولید شد. آنچه در این فیلم توجه را جلب می‌کند کنار رفتن تدریجی و البته محدوده لایه گزارشی مستند و راه‌یابی به‌نوعی اعتراض اجتماعی است که بی‌تردید یکی از دلایل باقی ماندن فیلم در محاق سانسور نیز محسوب می‌شود. در نمای پایانی فیلم به حسین‌علی صادقی کارگری اهل آبادان برمی‌خوریم که چهار زبان می‌داند و اکنون بیکار و عرضه نویس نیمه‌وقت است و صدای اعتراضش در صدای آژیر پلیس محو می‌شود در اینجا متوجه لایه اجتماعی ظریفی می‌شویم که به‌آرامی طنز ابتدای فیلم را در خود حل کرده و به مسئله اصلی فیلم تبدیل‌شده است.
The documentary Nankhorhai Biswadi (1346) was produced by Nasser Taqvai with a look at the activities of petition writers around the Tehran post office. What attracts attention in this film is the gradual withdrawal and of course the limitation of the documentary reporting layer and finding a way out as a kind of social protest, which is undoubtedly one of the reasons for the film remaining in the censorship. In the final scene of the film, we meet Hossein Ali Sadeghi, a worker from Abadan who knows four languages and is now unemployed and a part-time supply writer, and his voice of protest disappears in the sound of the police siren. It has become the main issue of the film.